Έρωτας....

Η ατμόσφαιρα έχει το άρωμα σου.... Όλα γύρω μου, είναι διαφορετικά... Μοιάζουν χαρούμενα και πιό φωτεινά...

Έπαψα να φοβάμαι ξαφνικά αλλά έχω μιά ταχυκαρδία που δε λέει να σταματήσει.. Απο εκείνη την γλυκειά νύχτα που σε γνώρισα.. Μες τα μάτια με κοίταξες κι ένιωσα να φτάνω τ'αστέρια...

Ένα φεγγάρι λαμπερό, ανάμεσα στα σύννεφα.. ήταν εκεί και μου χαμογελούσε..

Για σένα λάμπω.. είπε...Για να είναι αυτή η νύχτα η αρχή για ένα πιο φωτεινό μέλλον...

Έτσι μου είπε και μου έκλεισε το μάτι...


Ένα κοίταγμα στα μάτια, μιά αγκαλιά και ένα φιλί... Ένα φιλί που κράτησε όλη νύχτα..

Ένα φιλί που με έκανε κι έχασα την γή κάτω απο τα πόδια μου....

Σε ευχαριστώ.. Μπορεί να άργησες αλλά ήρθες την στιγμή που σε είχα τόση ανάγκη όσο ποτέ..

Στον Έρωτα.....

Σ' αγαπώ γιατί είσαι εσύ.

Μια ανάγκη, κοντά στα πρόθυρα της τρέλας...

Τι είναι αυτό που πάλι με σκεπάζει σήμερα; Δεν μπορώ να το δω καλά... Γιατί είναι μαύρο.. Σαν την νύχτα. Δεν έχει καθορισμένο σχήμα.. Σαν τις σκέψεις μου... Δεν έχει δικό του όνομα, και μάλλον παππάς δεν θα το βαφτήσει.. Αν το βάφτηζα εγώ; Πώς θα το έλεγα; Πώς μπορείς να χαρακτηρίσεις κάτι άγνωστο στην όψη, μα τόσο γνώριμο όταν το αισθάνεσαι; Άλλοι το λένε θλίψη. Άλλοι το λένε ταξίδι στο άγνωστο. Γιατί όταν θλίβεσαι, ταξιδεύεις στο άγνωστο, προσπαθώντας να πιαστείς από κάπου, ώστε να βρεις κάποια άκρη.. Έτσι μιλάει ο τρελός. Μα πιο πολύ έτσι μιλάει κάποιος που είναι μοναχός, σαν αυτή τη νύχτα, που μόνο τα αστέρια δεν είναι μόνα τους...
Οι σκέψεις μοιάζουν με λιοντάρι. Αγέροχες στέκουν και φωνάζουν δυνατά, σαν να θέλουν να επιβληθούν σε κάποιον... Σε κάτι... Μάλλον στον εαυτό μας... Μα είναι το μυαλό μια ζούγκλα όπου ζουν αυτές οι σκέψεις... Είναι ένας αχανής τόπος.. Δίχως αρχή, μα με ένα και μόνο τέλος. Το τέλος αυτό έχει ένα αίνιγμα και μία λύση.. Τα οποία ονομάζονται "τέλος του ταξιδιού". Ποιός όμως θα ορίσει που τελειώνει ένα ταξίδι νοητό; Μόνο ο ταξιδιώτης. Ναι, έτσι είναι που μιλάει ο τρελός.
Είναι όμως μια λύση αυτή που επιζητά; Ή κάτι πιο βαθύ; Είναι μία απάντηση αυτή που του λείπει; Ή απλά ταξιδεύει άσκοπα μέσα στις σκέψεις του με μαύρο φόντο, ζητώντας λίγο χρώμα.. Γιατί το μαύρο δεν είναι χρώμα.. Είναι η άρνηση του χρώματος και η απαλοιφή της χαράς. Το λευκό είναι η έμπνευση όλων των χρωμάτων και το πρόσφορο έδαφος της γαλήνης και της ευτυχίας...
Ο ταξιδιώτης άναψε ένα τσιγάρο στο ενδιάμεσο του ταξιδιού του. Κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα... Ναι... Ένα διάλειμμα μέσα στο διάλειμμα της ζωής, αυτού του μαύρου ταξιδιού. Που το τέλος μόνο αυτός θα το ορίσει... Καίγεται αργά και βασανιστηκά. Είναι ο μόνος φίλος του που δέχεται να καεί με χαρά, μέχρι να πεταχτεί εκεί που ανήκει. Ώστε να υποδεχθεί τον επόμενό του φίλο. Με το ίδιο όνομα και την ίδια μορφή. Τα τσιγάρα είναι δίδυμα. Αδέρφια. Και συντροφεύουν τον αδερφό τους που τα καίει...
Μα ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτών; "Η ηρεμία" σκέφτεται πάλι ο ταξιδιώτης. Ηρέμησε όμως πραγματικά; Δεν μας λέει τι περιείχε το ταξίδι του... Δεν μας είπε τις εμπειρίες του. Ας τον αφήσουμε να μιλήσει μόνο όταν αυτός το θελήσει. Γιατί είναι μάρτυρας ζωής. Της δικής του ζωής. Όλοι είμαστε ταξιδιώτες. Και όλοι κάποτε θα ακούσουμε αυτόν τον ταξιδιώτη. Όπως και αυτός με την σειρά του θα μας υποδεχθεί, με ανοιχτά αφτιά, να ακούσει και τις δικιές μας αναζητήσεις...
Γιατί για αυτές τις αναζητήσεις ζούμε όταν αισθανόμαστε μοναξιά... Όταν δίπλα μας είναι μόνο ο αέρας και η φύση... Και εκείνο το λιοντάρι; Τι απέγινε; Έμεινε στην ζούγκλα του, περιμένοντας να βγάλει από μέσα του τον επόμενο βρυχιθμό...

From "Thoughtograph - Morceaux de Fantasie"