Είμαι επί πολλών ημερών εδώ και κοιτάζω πόσο πολύ ερήμωσε το blog μας.
Ενώ έσφιζε από ζωή και από γραφτά γεμάτα έρωτα και πόνο, ξαφνικά χαθήκαμε..
Όπου και να κοιτάξω, έξω από το παράθυρο, το ταβάνι του άδειου μου δωματίου
και σε παλιές φωτογραφίες, αλλά έμπνευση καμμιά..
Ίσως η σύγχρονη αυτή εποχή δεν μας επιτρέπει να σκεφτούμε καθαρά, δεν μας
αφήνει περιθώρια να αφήσουμε την φαντασία μας ελεύθερη. Χαμένοι μέσα στις
εικονικές αγκαλιές, στον πλαστικό και στον γυάλινο έρωτα της τηλεόρασης,
δοσμένος απλόχερα μέσω των φθηνών τηλεοπτικών προϊόντων.
Πριν καιρό, μακρυά από την άγρια, καινή σελίδα της οικονομικής κρίσης,
θέλαμε να είμαστε συνέχεια έξω από το σπίτι. Μακρυά από την κλεισούρα
και τους ανθρώπους μας, αλλά χωμένοι σε γυάλινα και τουβλένια καταστήματα,
περιτρυγυρισμένοι από φωνές αγνώστων και καπνό. Τώρα, ρωτάμε τους εαυτούς
μας και τους φίλους μας και η απάντηση είναι καινούρια "σήμερα θα είμαι
στο σπίτι"· επιτέλους..
Αλλά έχω αρχίσει να πείθομαι πώς αυτό ήταν που θέλαμε τελικά περισσότερο.
Να μείνουμε σπίτι.. Να κάτσουμε στο σαλόνι και στην κουζίνα. Να ακούσουμε
μουσική και να παίξουμε λίγο πιάνο.
Να κοιτάξουμε έξω από το παράθυρό μας, και, αν είμαστε τυχεροί, να δούμε
το φεγγάρι να ανατέλλει και να λάμπει πορτοκαλί στην αρχή και έπειτα
χρυσό. Ολόκληρο ή όχι· δεν πειράζει.
Να περάσουν σκέψεις και αναμνήσεις και να σκεφτούμε το τι κάνουμε, τι θέλουμε
να κάνουμε· και να αναλογιστούμε το πώς το κάναμε..
Και πίσω, σε ένα όμορφο πικ-απ να παίζει το αριστούργημα του Beethoween και η
όμορφη, παλιά φωνή της μερκούρης να σου χαϊδεύει τ' αφτιά με την εξομολόγησή
της... και να σκέφτεσαι από μέσα σου καθώς κοιτάς το όμορφο φεγγάρι· τι θέλει
να μου πει η μαυροφορεμένη;
1 2 3
1 2 3
