Ἡ ἀγάπη εἶναι ἕνα ἀναπόσπαστο
κόμματι τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι πολυδιάστατη καὶ ἀλλάζει μορφὲς ἀπὸ ἄνθρωπο
σὲ ἄνθρωπο. Μπορεῖ νὰ εἶναι ἐρωτική, φιλικὴ ἀλλὰ καὶ ἡ καλλίτερη ὅλων, μητρική.
Γιὰ νὰ μπορέσει νὰ
ζήσει κάποιος τὴν ἀγάπη ὅπως πραγματικὰ εἶναι,
σὲ ὅλη της τὴν ὁλότητα, θὰ πρέπει νὰ ἀφήσει τὸν ἑαυτὸν τοῦ ἐλεύθερο, νὰ τὴν
καλοδεχθεῖ καὶ νὰ τὴν ἀπολαύσει ὡς τὴν τελευταία της σταγόνα. Ὅσο πιὸ πολὺ
πίνει ἀπὸ τὸ ποτήρι αὐτὸ τῆς ἀγάπης, τόσο πιὸ πολὺ μεθᾶ καὶ ἴσως μέσω αὐτῆς νὰ
φτάσει μέχρι καὶ τὸν Θεό.
Ἔχουν γίνει φοβερὰ ἐγκλήματα
στὴν ἱστορία στὸ ὄνομα τῆς ἀγάπης. Ἔχει ὑμνηθεῖ ἀπὸ πολλοὺς σὲ ὅλες της τὶς
μορφές· ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν Θεό, ἀπὸ τὸν Καζαντζίδη
γιὰ τὴ μανὰ καὶ τὴν ξενιτιὰ ἕως τὴν Πολυδούρη γιὰ τὴν ἀνεκπλήρωτή της ἀγάπη γιὰ
τὸν Καρυωτάκη…
Nescentes Morimur
