Τώρα που έχει ποδόσφαιρο, και είναι και Σάββατο, σιγά μη κάτσει κανείς να ασχοληθεί με το τι πρόκειται να γράψω.
Αλλά δεν μπορώ να μη πω τι με τρώει.
Εδώ και μέρες υποφέρω, δεν μπορώ να κοιμηθώ. Αυτός ο τρελλός τρόπος που γυρνάς μέσα στις σκέψεις μου..
Μιλούσα τις προάλλες με μια φίλη μου. Μου έλεγε πόσα προβλήματα έχει στη σχέση της, το πόσα λάθη έχει κάνει. Η ζωή, Πελαγία μου, δεν έχει έρθει με οδηγίες χρήσεως.. Όσο μου έλεγε τα προβλήματά της, και το πόσο ζηλεύει, ότι δεν μπορεί να ηρεμίσει και το πόσο φοβάται μη τυχόν κάποια κοπέλα τον πάρει ξαφνικά τηλέφωνο, εγώ σκεφτόμουν μέσα μου.. και ήρθε η ερώτησή μου: "Που είσαι τώρα;". "Μαζί του", μου απαντά, "αυτός στο δωμάτιό του κι εγώ στο σαλόνι". Και τότε σκέφτομαι, ρε γαμώ το, και της λέω: "Έχετε την ευλογία να είστε μαζί, στο ίδιο σπίτι, και αντί να είσαι στην αγκαλιά του, αντί να σταματήσεις ζηλεύεις -αφού μπορείς ανα πάσα στιγμή το τι θα κάνει και ποιος θα τον πάρει τηλέφωνο (όχι ότι έχει σημασία) κάθεσαι και κλαίγεσαι; Εμένα με χωρίζουν 2000 χλμ απόσταση από την γυναίκα που θέλω να έχω στην αγκαλιά μου, και εσύ που έχει την ευλογία από το Θεό να είστε στο ίδιο μέρος, σπαταλάς τον χρόνο σου σε άχρηστες σκέψεις;"
...
Αχ, Παναγία μου, όμορφα θα ήταν.
Μοιάζει τόσο απόμακρο. Δεν έχουμε μιλήσει από το πρωί και μου φαίνεται σαν να μην την είδα καθόλου μέσα στη μέρα. Νοιώθω ότι ο χρόνος μου έχει περάσει χωρίς να έχω κάτι κάτι σημαντικό.
Αχ, αγάπη μου, πόσο πιο ελεύθερος ένοιωθα πριν από σένα.
Δεν είχα έγνοιες, ήμουν αρκετά λειτουργικός και πιο αποτελεσματικός. Μπορούσα να ασχοληθώ με πολλά πράγματα ταυτόχρονα.
Ξέρω, είναι αλήθεια: Ήμουν τότε μόνος μου και σκεφτόμουν πόσο πολύ θα ήθελα να είχα κάποια κοπέλα δίπλα μου, να της χαϊδεύω τα μαλλιά, να έχω την αίσθηση του φιλιού στα δικά μου χείλη, ένα ζεστό κορμί μέσα στην αγκαλιά μου..
Τώρα ό,τι κάνω, γίνεται με βάση την σχέση αυτή που έχουμε.
Πριν πόσο όμορφα μπορούσα να κάτσω μέχρι το βράδυ, να πιω και να καπνίσω λίγο. Να δω Κωνσταντίνου και Ελένης μέχρι το πρωί και την επόμενη κιόλας μέρα να ξεκινούσα τις εργασίες μου. Τώρα πλέον ούτε εκδρομή δεν έχω όρεξη να πάω.. Μου δόθηκε -και ακόμα μου δίνεται- η ευκαιρία να πάω στην όμορφη Πάτμο, να προσκυνήσω και να δω το σπήλαιο που ο Γιάννος έγραψε την Αποκάλυψη. Αλλά, αλήθεια, δεν ξέρω ποιος ή ποια το έχει νοιώσει αυτό: Δεν μπορώ να κάνω βήμα. Δεν μπορώ να φύγω από το σπίτι.
Ξέρω, αυτό δεν είναι καλό. Αλλά δεν μπορώ να ταξιδέψω χωρίς να την έχω δίπλα μου.
Πριν από σένα ξενυχτούσα σε σπίτια φίλων -κλασσικά: ταινίες, πότο, καλή παρέα, κοπέλες, λίγο internet..
Σκέφτομαι: Τι θέλει ένας άντρας; Να είναι με μια γυναίκα που αγαπά (και να τον αγαπά) ή να περιβάλλεται από διάφορες άλλες κοπέλες, που, χωρίς αγάπη (ερωτική) και συμβιβασμούς, μπορεί να της έχει στην αγκαλιά του έστω για ένα βράδυ (αρκεί βέβαια να το επιθυμούν και αυτές) ;
Ίσως να μιλάω έτσι επειδή μου έχεις λείψει πολύ. Η απόσταση δεν είναι γυαλί να το σπάσεις -τετριμμένο.
Αλλά θα σου πω τι φαντάζομαι συχνά: Είμαι σε έναν δρόμο και βρίσκω ένα λυχνάρι. Τότε κάνω τις τρεις πολυπόθητες ευχές: Να είμαι απολύτως υγειής, σαν να βγήκα από την κοιλιά της Μητέρας μου, να είμαι πλούσιος και να είμαι 30 χρονών. Τρεις ευχές που θα με οδηγούσαν στην επιτυχία. Με την υγεία μου θα μπορούσα ως 30χρονος να σε παντρευόμουν και με τα χρήμματά μου να σου χάριζα ταξίδια, όμορφη ζωή και πολλά, μα πάρα πολλά παιδιά. Αγάπη να σου χαρίσω παιδιά έχω, αλλά χρήμματα δεν θα είχα να τα έθρεφα. Υπομονή με τα παιδιά έχω, αυτό είναι αλήθεια. Αν είχα όμως και χρήμματα, θα σου έκανα πολλά παιδιά, να έχεις να χαίρεσαι. Να καμαρώνεις σε όλες τις φίλες σου πόσο τυχερή είσαι που έχεις έναν άντρα που σε κάνει Μητέρα κάθε ένα χρόνο.
Υπερβολικό; Εμένα μου αρέσει.
Αλλά τη ζωή δεν μπορούμε να την φτιάξουμε όπως θέλουμε, δυστυχώς. Μπορούμε να ελπίζουμε. Εγώ, λουλούδι μου, αν μου έδινε ο Θεός την ευλογία του, θα μπορούσα να σε κάνω πολύ ευτυχισμένη. Αν κοιτάζω την φωτογραφία σου και λιώνω, φαντάσου πόσο λιώνω όταν κοιτάζω τα όμορφά σου μάτια..
Και θα σκεφτεί τώρα ο οποιοσδήποτε, η οποιαδήποτε: Τότε, ρε γελοίε, αντί να κάθεσαι να της τα πεις, τι τα γράφεις σε blog; Τόσο στόκεξ είσαι;
Όχι, δεν είμαι. Της τα έχω πει. Κάθε μέρα της τα λεώ.. Και θα συνεχίσω να της τα λέω όσο μου δίνεται αυτή η σπάνια και όμορφη ευκαιρία.
Και τότε τι τα γράφεις ΚΑΙ στο blog, ρε γίδι;
Λοιπόν, να γιατί τα γράφω στο blog, γιατί ποτέ δεν ξέρεις σε μία αναζήτηση του google τι θα βρεις.. Θέλω να τα πω και με αυτόν τον απρόσωπο τρόπο το τί νοιώθω. Το πώς νοιώθω. Αυτός είναι και ο σκοπός του blog.. Αλλιώς να το κλείσουμε το μαγαζί.
Μπορεί να πονάει, να μη μπορώ να λειτουργήσω τόσο αποδοτικά στη μέρα μου όσο θέλω. Αλλά η αλήθεια είναι ότι θα παρατούσα τα πάντα για να μείνω μαζί σου, μόνοι μας, σε ένα σπίτι. Μακρυά ή κοντά στους ανθρώπους. Μόνο να είμαι μαζί σου. Θα τα έδινα όλα για σένα, ακόμα και το πιάνο μου θα έδινα που είναι η μοναδική μου συντροφιά στις μοναχικές μου ανοιξιάτικες, καλοκαιρινές, φθινοπωρινές, χειμερινές άδειες μου νύχτες.. Ξέρεις πόσες φορές έπαιξα το Moonlight Sonata για σένα; Η φωτογραφία μας είναι πάνω στο πιάνο και σκονίζεται..
Δεν θέλω να γράψω άλλα, γιατί ίσως το ξεχυλώσω αυτό που θέλω να πω.
Δεν θέλω να σε κουράσω, ακόμα κι αν το ευχαριστιέσαι να ακούς, πόσο πολύ μου λείπουν τα πράσινά, χαμογελαστά μάτια σου, Λουλούδι μου.
Ας κλείσω με ένα ξενέρωτο στιχίδιο:
Θα με ρωτούσανε κι οι φίλοι πώς περνάω
η ζωούλα μου πώς ρέει
Θα 'λεγα ΟΚ, όμως γλυκειά μου, τι θα έλεγες εσύ;
Αλλά δεν μπορώ να μη πω τι με τρώει.
Εδώ και μέρες υποφέρω, δεν μπορώ να κοιμηθώ. Αυτός ο τρελλός τρόπος που γυρνάς μέσα στις σκέψεις μου..
Μιλούσα τις προάλλες με μια φίλη μου. Μου έλεγε πόσα προβλήματα έχει στη σχέση της, το πόσα λάθη έχει κάνει. Η ζωή, Πελαγία μου, δεν έχει έρθει με οδηγίες χρήσεως.. Όσο μου έλεγε τα προβλήματά της, και το πόσο ζηλεύει, ότι δεν μπορεί να ηρεμίσει και το πόσο φοβάται μη τυχόν κάποια κοπέλα τον πάρει ξαφνικά τηλέφωνο, εγώ σκεφτόμουν μέσα μου.. και ήρθε η ερώτησή μου: "Που είσαι τώρα;". "Μαζί του", μου απαντά, "αυτός στο δωμάτιό του κι εγώ στο σαλόνι". Και τότε σκέφτομαι, ρε γαμώ το, και της λέω: "Έχετε την ευλογία να είστε μαζί, στο ίδιο σπίτι, και αντί να είσαι στην αγκαλιά του, αντί να σταματήσεις ζηλεύεις -αφού μπορείς ανα πάσα στιγμή το τι θα κάνει και ποιος θα τον πάρει τηλέφωνο (όχι ότι έχει σημασία) κάθεσαι και κλαίγεσαι; Εμένα με χωρίζουν 2000 χλμ απόσταση από την γυναίκα που θέλω να έχω στην αγκαλιά μου, και εσύ που έχει την ευλογία από το Θεό να είστε στο ίδιο μέρος, σπαταλάς τον χρόνο σου σε άχρηστες σκέψεις;"
...
Αχ, Παναγία μου, όμορφα θα ήταν.
Μοιάζει τόσο απόμακρο. Δεν έχουμε μιλήσει από το πρωί και μου φαίνεται σαν να μην την είδα καθόλου μέσα στη μέρα. Νοιώθω ότι ο χρόνος μου έχει περάσει χωρίς να έχω κάτι κάτι σημαντικό.
Αχ, αγάπη μου, πόσο πιο ελεύθερος ένοιωθα πριν από σένα.
Δεν είχα έγνοιες, ήμουν αρκετά λειτουργικός και πιο αποτελεσματικός. Μπορούσα να ασχοληθώ με πολλά πράγματα ταυτόχρονα.
Ξέρω, είναι αλήθεια: Ήμουν τότε μόνος μου και σκεφτόμουν πόσο πολύ θα ήθελα να είχα κάποια κοπέλα δίπλα μου, να της χαϊδεύω τα μαλλιά, να έχω την αίσθηση του φιλιού στα δικά μου χείλη, ένα ζεστό κορμί μέσα στην αγκαλιά μου..
Τώρα ό,τι κάνω, γίνεται με βάση την σχέση αυτή που έχουμε.
Πριν πόσο όμορφα μπορούσα να κάτσω μέχρι το βράδυ, να πιω και να καπνίσω λίγο. Να δω Κωνσταντίνου και Ελένης μέχρι το πρωί και την επόμενη κιόλας μέρα να ξεκινούσα τις εργασίες μου. Τώρα πλέον ούτε εκδρομή δεν έχω όρεξη να πάω.. Μου δόθηκε -και ακόμα μου δίνεται- η ευκαιρία να πάω στην όμορφη Πάτμο, να προσκυνήσω και να δω το σπήλαιο που ο Γιάννος έγραψε την Αποκάλυψη. Αλλά, αλήθεια, δεν ξέρω ποιος ή ποια το έχει νοιώσει αυτό: Δεν μπορώ να κάνω βήμα. Δεν μπορώ να φύγω από το σπίτι.
Ξέρω, αυτό δεν είναι καλό. Αλλά δεν μπορώ να ταξιδέψω χωρίς να την έχω δίπλα μου.
Πριν από σένα ξενυχτούσα σε σπίτια φίλων -κλασσικά: ταινίες, πότο, καλή παρέα, κοπέλες, λίγο internet..
Σκέφτομαι: Τι θέλει ένας άντρας; Να είναι με μια γυναίκα που αγαπά (και να τον αγαπά) ή να περιβάλλεται από διάφορες άλλες κοπέλες, που, χωρίς αγάπη (ερωτική) και συμβιβασμούς, μπορεί να της έχει στην αγκαλιά του έστω για ένα βράδυ (αρκεί βέβαια να το επιθυμούν και αυτές) ;
Ίσως να μιλάω έτσι επειδή μου έχεις λείψει πολύ. Η απόσταση δεν είναι γυαλί να το σπάσεις -τετριμμένο.
Αλλά θα σου πω τι φαντάζομαι συχνά: Είμαι σε έναν δρόμο και βρίσκω ένα λυχνάρι. Τότε κάνω τις τρεις πολυπόθητες ευχές: Να είμαι απολύτως υγειής, σαν να βγήκα από την κοιλιά της Μητέρας μου, να είμαι πλούσιος και να είμαι 30 χρονών. Τρεις ευχές που θα με οδηγούσαν στην επιτυχία. Με την υγεία μου θα μπορούσα ως 30χρονος να σε παντρευόμουν και με τα χρήμματά μου να σου χάριζα ταξίδια, όμορφη ζωή και πολλά, μα πάρα πολλά παιδιά. Αγάπη να σου χαρίσω παιδιά έχω, αλλά χρήμματα δεν θα είχα να τα έθρεφα. Υπομονή με τα παιδιά έχω, αυτό είναι αλήθεια. Αν είχα όμως και χρήμματα, θα σου έκανα πολλά παιδιά, να έχεις να χαίρεσαι. Να καμαρώνεις σε όλες τις φίλες σου πόσο τυχερή είσαι που έχεις έναν άντρα που σε κάνει Μητέρα κάθε ένα χρόνο.
Υπερβολικό; Εμένα μου αρέσει.
Αλλά τη ζωή δεν μπορούμε να την φτιάξουμε όπως θέλουμε, δυστυχώς. Μπορούμε να ελπίζουμε. Εγώ, λουλούδι μου, αν μου έδινε ο Θεός την ευλογία του, θα μπορούσα να σε κάνω πολύ ευτυχισμένη. Αν κοιτάζω την φωτογραφία σου και λιώνω, φαντάσου πόσο λιώνω όταν κοιτάζω τα όμορφά σου μάτια..
Και θα σκεφτεί τώρα ο οποιοσδήποτε, η οποιαδήποτε: Τότε, ρε γελοίε, αντί να κάθεσαι να της τα πεις, τι τα γράφεις σε blog; Τόσο στόκεξ είσαι;
Όχι, δεν είμαι. Της τα έχω πει. Κάθε μέρα της τα λεώ.. Και θα συνεχίσω να της τα λέω όσο μου δίνεται αυτή η σπάνια και όμορφη ευκαιρία.
Και τότε τι τα γράφεις ΚΑΙ στο blog, ρε γίδι;
Λοιπόν, να γιατί τα γράφω στο blog, γιατί ποτέ δεν ξέρεις σε μία αναζήτηση του google τι θα βρεις.. Θέλω να τα πω και με αυτόν τον απρόσωπο τρόπο το τί νοιώθω. Το πώς νοιώθω. Αυτός είναι και ο σκοπός του blog.. Αλλιώς να το κλείσουμε το μαγαζί.
Μπορεί να πονάει, να μη μπορώ να λειτουργήσω τόσο αποδοτικά στη μέρα μου όσο θέλω. Αλλά η αλήθεια είναι ότι θα παρατούσα τα πάντα για να μείνω μαζί σου, μόνοι μας, σε ένα σπίτι. Μακρυά ή κοντά στους ανθρώπους. Μόνο να είμαι μαζί σου. Θα τα έδινα όλα για σένα, ακόμα και το πιάνο μου θα έδινα που είναι η μοναδική μου συντροφιά στις μοναχικές μου ανοιξιάτικες, καλοκαιρινές, φθινοπωρινές, χειμερινές άδειες μου νύχτες.. Ξέρεις πόσες φορές έπαιξα το Moonlight Sonata για σένα; Η φωτογραφία μας είναι πάνω στο πιάνο και σκονίζεται..
Δεν θέλω να γράψω άλλα, γιατί ίσως το ξεχυλώσω αυτό που θέλω να πω.
Δεν θέλω να σε κουράσω, ακόμα κι αν το ευχαριστιέσαι να ακούς, πόσο πολύ μου λείπουν τα πράσινά, χαμογελαστά μάτια σου, Λουλούδι μου.
Ας κλείσω με ένα ξενέρωτο στιχίδιο:
Θα με ρωτούσανε κι οι φίλοι πώς περνάω
η ζωούλα μου πώς ρέει
Θα 'λεγα ΟΚ, όμως γλυκειά μου, τι θα έλεγες εσύ;
