Έπεσα χθες, μέσα σε θάλασσες παλιές...

Ξέρεις,
καμμιά φορά όταν θέλω να ακούσω μουσική, επιλέγω τα ζωντανά. Να ακούγεται και ο κόσμος μαζί με τον τραγουδιστή. Να τραγουδά, να τον χειροκροτεί, να κάνει φασαρία.. Έτσι, για να μη νοιώθω μόνος.
Τώρα πλέον που έφυγες, επιστροφή δεν έχει.. μάλλον...

Το φθινόπωρο δεν θα μας βρει αγκαλιά. Θα είμαστε σε διαφορετικά κρεββάτια, σε κρύα δωμάτια..

Να μη κρυώνεις, να σκεπάζεσαι καλά..


Η αγάπη είναι τόσο εύθραυστη και τόσο ελαστική παράλληλα, αγαπημένη μου. Όταν χωρίζουν οι δρόμοι των ανθρώπων που αγαπιούνται, τα όνειρα σπάνε και γίνονται κομμάτια, αλλά η αγάπη παραμένει μέσα τους.

Δεν φτάνει ένα γραμμα. Ούτε το τηλέφωνο είναι αρκετό. Τίποτα δεν θα καλύψει το κενό που νοιώθω και που νοιώθεις.

Ακόμα κι αν το παλέψουμε, ομορφιά μου, τι θα κερδίσουμε;