Τι σημαίνει να είσαι «φτωχός»

Χτες έλαβα το παρακάτω κείμενο με e-mail:


Ένας πατέρας με οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στο γιο του τι σημαίνει φτώχεια, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μια οικογένεια που ζούσε στο βουνό.
Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του: «Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;» «Ωραία» απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
«Και τι έμαθες;» συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.
Ο γιος απάντησε:
- Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις.
- Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές.
- Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι.
- Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα.
- Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας· αυτοί πάλι, σπέρνουν και θερίζουν γι αυτό.
- Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια, και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι.
- Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ό,τι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα.
- Εμείς, για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους.
- Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους.

Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του.

Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση: «Σ' ευχαριστώ, πατέρα, που μας δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε.»

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΦΤΩΧΟΤΕΡΟΙ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΣΗ.
ΑΓΩΝΙΟΥΜΕ ΠΩΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ, ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ, ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ «ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ».

Θυμήσου:
Το πιο δυνατό σ'αυτή τη ζωή είναι η ΑΓΑΠΗ. «Αυτή όλα τα μπορεί». Η μεγαλύτερη ευτυχία στη ζωή είναι η διαπίστωση ότι μας αγαπούν γι'αυτό πουείμαστε, ή μάλλον παρά το γεγονός ότι είμαστε αυτό που είμαστε... (Β.Ουγκώ)



Ευχαριστούμε yakin jasmin που μας θύμησες πόσο φτωχοί είμαστε..
(το έγραψα έτσι γιατί δεν ξέρω αν θέλει να φανεί το όνομά του/της)

Οι στροφές στην οδό του ατελείωτου...

Εκείνη η νύχτα θα μου μείνει αξέχαστη..
Εσύ απέναντί μου, αμήχανη.. Εγώ το ίδιο.. Εσύ έπαιζες με τα γυαλιά σου, ενώ εγώ γελούσα νευρικά.. Και στην μέση ένας τρίτος, που απλά ήταν περαστικός. Η επόμενη νύχτα, ήταν μόνο η αρχή.. Δύο αρχές.. Δύο νύχτες συγχωνεύονταν σε μία.. Και μόνο λίγη ώρα μου απέμενε κάθε φορά να σε έχω στην αγκαλιά μου. Δεν αναρωτήθηκα ποτέ τι έκανες στις ελεύθερες ώρες σου. Δεν αναρωτήθηκα τι έκανες όταν δεν ήσουν μαζί μου.. Αναρωτήθηκα, μα και ακόμα αναρωτιέμαι, γιατί εκείνο το φιλί σου ήταν τόσο ξεχωριστό, με δική του γεύση; Γιατί το άρωμα που φόραγες, τότε που με πρωτοαγκάλιασες, το έχω ακόμα πάνω μου..;
Πέρασαν λίγες μέρες.. Λίγες βδομάδες.. Κι όλας δύο μήνες. Και μετά, τίποτα.. Σίγουρα;
Πέρασε ένας χρόνος.. Κύλισε γρήγορα. Ήρθε η ώρα που τα λόγια θα ήταν πλέον περιττά. Και ναι... Ήσουν εκεί, περνούσες, απέναντί μου. Και σου φώναξα. Ήρθες κοντά και σε ρώτησα αν έχεις λίγο χρόνο.. Είπες ναι. Ήταν για μένα η αφορμή. Σε πλησίασα, εσύ προσπαθούσες να κρυφτείς. Σου έδειχνα τα χαρτιά μου, εσύ κρυβόσουν.. Και αυτό με έφερνε όλο και πιο κοντά.. Και ήμασταν ήδη πολύ κοντά. Μέχρι που τα χείλια μας, για άλλη μια φορά μετά από έναν χρόνο ενώθηκαν..Νόμιζα για πολύ καιρό.. Έως και για πάντα. Πόσο ξεγελούν τα φαινόμενα..
Σ΄αγαπώ, μου είπες. Σου είπα να μην βιαστούμε. Και ας αφήσουμε τον καιρό να δείξει.. Δεν άντεξα όμως, και το ξεστόμισα γρήγορα και γω.. Καλό; Κακό; Αυτό το έκρινε το τέλος..
Περάσαμε μαζί δύο χρόνια.. Ο πρώτος χρόνος ήταν μέσα στον έρωτα και την αγάπη.. Τι όμορφα συναισθήματα ε; Δεν υπήρχε ζήλεια. Ναι.. Υπήρχε τυφλός έρωτας.. Όποτε σε άκουγα στο τηλέφωνο να μου μιλάς, νόμιζα πως μου μίλαγε άγγελος. Όποτε σε έβλεπα μπροστά μου, τίποτα άλλο δεν υπήρχε γύρω σου.. Μόνο εγώ.. Εκεί, μόνο εγώ και συ..
Στον δεύτερο χρόνο άρχισε το μεγάλο πρόβλημα.. Ζήλειες και φασαρίες. Ξέρεις.. Αν ένα ποτήρι ραγίσει, μπορεί να μείνει όρθιο.. Μα, εάν σπάσει εντελώς, τότε μένουν απλά γύρω γύρω σπασμένα κομμάτια. Δεν νομίζεις ότι είναι δύσκολο να κολλήσουν αυτά τα κομματάκια; Είναι αδύνατο, σου ειπα.. Αλλά δεν σου γύρισα την πλάτη.. Δεν μου γύρισες την πλάτη.. Στο τέλος, μόνο επιπόλαια φερθήκαμε..
Τώρα, μετά από έναν ολόκληρο χρόνο, έχει μείνει μόνο μια ανάμνηση.. Η ανάμνησή σου, σαν μια καλή παρουσία. Αυτό με κάνει να σκέφτομαι ότι, ναι, άξιζε ο χρόνος που πέρασα δίπλα σου. Κάθε λεπτό και κάθε δευτερόλεπτο.. Δεν ξέρω όμως, αν αξίζαμε τέτοιο τέλος.. Αν αξίζαμε τέτοια κατάληξη.. Επιλέξαμε έναν δρόμο που φαινόταν ατελείωτος. Μα, δίπλα από το ατελείωτο, υπήρξαν δυό στροφές. Και ο καθένας διάλεξε από μία.. Μετά από τόσο καιρό, κοιτάζω κάποιες φωτογραφίες σου, και σκέφτομαι τον τρόπο που σου είχα φερθεί.. Τι είχα κάνει.. Πόσο σκληρός γινόμουν μερικές φορές.. Και ζητώ συγνώμη. Άλλοτε ήρεμα, με ένα τσιγάρο στο χέρι και άλλες φορές με δάκρυα στα μάτια. Τα δάκρυα όμως φύγανε, γιατί ήρθε η ηρεμία. Ξέρω ότι δεν μου δίνεται πλέον η ευκαιρία να σου πω από κοντά την συγνώμη που σου χρωστώ μέσα από την καρδιά μου, μου δίνεται όμως η ευκαιρία να έχω σημαντικές αναμνήσεις από κάποια που άξιζε.. Και ότι αξίζει πρέπει να το προσέχουμε, αλλιώς.. Το κερδίζουν άλλοι.. Ποτέ δεν ένοιωσα έτσι ξανά. Και ξέρω πως, αν ξανανοιώσω, θα μαι πιο προσεκτικός...

From "Thoughtograph - Morceaux de Fantasie"

Μια αγκαλιά..

...σε όλους αυτούς που δεν γιορτάζουν σήμερα

επειδή γιορτάζουν κάθε μέρα.

Χρόνια μας πολλά...

Ενα χειμωνιάτικο πρωί..

Ένα χειμωνιάτικο πρωί
έφυγα απ' το σπίτι σαν τρελή
ο αέρας μου τρυπούσε το κορμί
και μου ζητούσε μια απόφαση ηρωική.

Πήρα εφημερίδα και στυλό
βρήκα διαμέρισμα φτηνό
τρία νοίκια να το κλείσω
έπιπλα για να το ντύσω
και δεν θέλω να σε ξαναδώ

Ήρθε η νύχτα η σκληρή κι' εγώ
νοιώθω σαν απόκληρη εδώ
θέλω πίσω να γυρίσω
και συγνώμη να ζητήσω
αλλά ντρέπομαι να σου το πω

Πώς χωρίς εσένα είμαι μισή
δεν πετιέται έτσι μια ζωή
θέλω πίσω να γυρίσω
και συγνώμη να ζητήσω
μα με κυνηγάει μια φυγή

Ένα χειμωνιάτικο πρωί
έφυγα απ' το σπίτι σαν τρελή
ο αέρας μου τρυπούσε
το κορμί και μου ζητούσεμια απόφαση ηρωική

Ελένη Βιτάλη

Υ.Γ: Αυτό το τραγούδι είναι αφιερωμένο στην "Lena_zip".. Δεν τα κατάφερα να πάω!!!

Οδός Αναγεννήσεως...

Ποσο μαγικο φανταζει το παλιο εκεινο σπιτι στην οδο Αναγεννησεως…Ενα μικρο διαμερισμα μιας παλιας πολυκατοικιας.Που δεν την πιανει το ματι σου..μα το πιανει η καρδια !Εκει μετακομισα μετα το διαζυγιο..Επιπλα ,ρουχα,οικιακος εξοπλισμος και μια ελπιδα για ενα καλυτερο αυριο.Αδεια η καρδια,αδεια τα συναισθηματα,αδειο το βλεμμα…Μοναξια παντου και ο εντονος ηχος της σιωπης τριγυρνουσε παντου και μου φωναζε με τη δκη της ελεγεια οτι ολα αλλαξαν.Τιποτε δεν θαναι πια το ιδιο..Περασε ενας χρονος…Εβγαινα εξω, να ανασανω ηθελα,θαρρεις κι ειχα αναγκη να νοιωσω οτι ο αερας εκει εξω θα μου ξαναεδινε πισω το χαμενο χρονο σαν ενα αερινο σιροπι..κι ολα θ αλλαζαν ..Σ…. τον λεγανε…συστηθηκαμε…το βλεμμα του το ενοιωθα να κολλαει πανω μου σαν εκεινα τα εντομα που δεν ξεκολλανε απ το δερμα σου..Καθισε διπλα μου..Ημαστε μεγαλη παρεα μα ενοιωθα να ειμαστε οι δυο μας!!Λιγα τα λογια πολλες οι σκεψεις!!Ενοιωσα ενα κυμα χαρας να πλημυριζει το αιμα μου!!Μου μιλουσε κι εγω ειχα καρφωθει στα πελωρια πρασινα ματια του και αισθανθηκα οτι βρηκα το λιμανι μου το απαγγειο μου!!ταιριαζμε σε ολα ,στα θελω,στα πρεπει,στα δεν πρεπει ,στην αποψη για τη ζωη σε ολα..Πηρε ζωη η ζωη μου, το σπιτι μου,η ψυχη μου,γεμισε η αγκαλια μου!!καθε μερα που περνουσε ενοιωθα να γεμιζω κι αλλο…απο αγαπη απο ερωτα απο ευτυχια..Ζησαμε μαζι,προχωρησαμε..σ εκεινο το σπιτι με τα παλια τα σκουριασμενα καγκελα,με τη μυρωδια απ τη σκουρια διπλα…μα εμεις ειχαμε το χωρο μας ηταν η φωλια μας!!Περασαν δυο χρονια??μετακομισαμε..αφησαμε το παλιο μας το σπιτακι κι πηραμε καινουργιο..με ολες τις ανεσεις μεγαλο,ευαερο,με ολα τα κομφορ!!Ζουμε καλα…ζουμε??Που ειναι εκεινο το σπιτακι,η γωνια μας?η φωλια μας?τα σκουριασμενα καγκελα?μα η καρδια γεματη?Περνωντας κατω απ το παλιο το σπιτι στην οδο Αναγεννησεως….μια μαχαιρια καρφωνεται στην καρδια μου..νοσταλγω εκεινη την Αναγεννηση στη ζωη μου!!



γράφτηκε από παπαρούνα

Άνεμος ήρθε..

Ήρθε σαν άνεμος να κλέψει την χαρά μου
να φέρει λύπη, πόνο και σιωπή...
μα δεν κατάφερε να πάρει απ' την καρδιά μου
όσα κρατώ κρυμμένα μέσα εκεί!!!

Ήσουν εσύ, που εκεί τριγυρνούσες..
Κράταγες ζέστη στην δική μου ψυχή
Και είπες όχι, στην φωνή τη δική του
κι έκανες τον άνεμο να μοιάζει με βροχή.

Βροχή απ' αγάπη κι από έρωτα ντυμένη
στα δικά μου τα μάτια, πάντα "αγαπημένη"΄
Που δεν σταματάει μέσα στο χρόνο
κι αντέχει την πίκρα, το δάκρυ, τον πόνο!!!


Y.Γ: Ένα δανεικό ποιήμα αυτή την φορά που τόσο με εκφράζει...Η blogo-φίλη απ'την οποία το δανείστηκα, δυστυχώς έκλεισε το ιστολόγιο της.. Ελπίζω να περνάς πού και πού..