Ήρθε σαν άνεμος να κλέψει την χαρά μου
να φέρει λύπη, πόνο και σιωπή...
μα δεν κατάφερε να πάρει απ' την καρδιά μου
όσα κρατώ κρυμμένα μέσα εκεί!!!
Ήσουν εσύ, που εκεί τριγυρνούσες..
Κράταγες ζέστη στην δική μου ψυχή
Και είπες όχι, στην φωνή τη δική του
κι έκανες τον άνεμο να μοιάζει με βροχή.
Βροχή απ' αγάπη κι από έρωτα ντυμένη
στα δικά μου τα μάτια, πάντα "αγαπημένη"΄
Που δεν σταματάει μέσα στο χρόνο
κι αντέχει την πίκρα, το δάκρυ, τον πόνο!!!
Y.Γ: Ένα δανεικό ποιήμα αυτή την φορά που τόσο με εκφράζει...Η blogo-φίλη απ'την οποία το δανείστηκα, δυστυχώς έκλεισε το ιστολόγιο της.. Ελπίζω να περνάς πού και πού..
2 σχόλια ερωτευμένων/αγαπημένων:
Tον τελευταίο καιρό έχουν κλείσει αρκετά αξιόλογα ιστολόγια.. και λυπάμαι πολύ γι'αυτό.. Ο καθένας φυσικά έχει το λόγο του! Αλλά το "γιατί" θα με βασανίζει.. Καλούς δρόμους να έχετε όλοι..
* Συγνώμη ζητώ που γράφω πάλι τόσο σύντομα... Φιλάκια σε όλους!!!
Πολύ όμορφο ποίημα Χαρουλίτα και καλά έκανες και το ανάρτησες!
Αυτό με το κλείσιμο ιστολογίων πραγματικά με λυπεί αλλά τί να κάνουμε... Ίσως κάποιοι να χρειάζονται λίγη ξεκούραση και σύντομα να επιστρέψουν κοντά μας!
Φιλάκια!
Δημοσίευση σχολίου