Η παραλία μας

Με φανερη την αμηχανια στην συμπεριφορα του, της επιασε το χερι. Δεν ηξερε και αυτος απο που και πως επρεπε να αρχισει. Την ηξερε τοσο πολυ και συναμα τοσο λιγο.
''Σε ξερω τοσο καλα και σχεδον καθολου'' της ειπε. ''Δεν ξερω πως να σε πλησιασω'' Η απαντηση της ακουστηκε διφορουμενη στα αυτια του ''Θαπρεπε;''
Την περιμενε πολυ καιρο αυτην την στιγμη και τωρα που επιτελους την ζουσε δεν ηξερε τι και πως να φερθει. Ηταν φανερο οτι η αμηχανια δεν αφηνε να σπασει τον παγο και επιστρατευοντας ολα τα αποθεματα της τρυφεροτητας του την πλησιασε πολυ κοντα και την εδωσε ενα μεγαλο φιλι στο στομα.
Η παραλια εκεινη την εποχη και εκεινη την ωρα ηταν τελειως αδεια, ο μονος θορυβος που ακουγοταν εβγαινε απο το λικνισμα των θεορατων δεντρων. Επικρατουσε η νυχτα σιγα σιγα και τα πουλια κουρνιαζαν απο ωρα πολυ μεσα στις ζεστες τους φωλιες. Βρηκαν τα ταιρια τους και ηρεμουσαν πλαθωντας σχεδια , γλυκαινοντας τις ψυχουλες τους.
Μεσα λοιπον σε αυτην την ομορφη φυση δυο μισα προσπαθουσαν να γινουν ενα. Δυο ψυχες μαλακωναν, δυο καρδιες γλυκαιναν την μοναξια τους.
Το γλυκο τη; χαμογελο ζεστανε, οπως τιποτα μεχρι εκεινη την στιγμη, την καρδια του, η λιγο ναζιαρικη φωνη της τον ανεβαζε στα ουρανια το σφιξιμο στην ζεστη της αγκαλια, που ομοιο του ποτε πριν δεν ενοιωσε, του εκανε να διωξει καθε ενδοιασμο που θα μπορουσε να εχει.
Το τσιγαρο απο το στομα της στο δικο του στομα σκετο μελι. Οι αναστεναγμοι της πολυ βαθιοι.
Ο χρονος σταματησε εκει οχι ομως και το γυρισμα των δειχτων του ωρολογίου. ''Ηωρα περασε'' ψυθιρισε γλυκα μεσα στο αυτι του. ''Αυτο ηταν λοιπον'' σκεφτηκε δυνατα. ''κυλλαει ο χρονος τοσο γρηγορα σααν το νερο; Ξεχειλιζουν τα αισθηματα σαν τα ορμητικα νερα των ποταμων;''
Και τωρα τι; Ποτε ξανα θα την συναντησει; ποτε ξανα θα κανει τον χρονο να σταματησει για τους δυο; ποτε θα ξεχειλισουν οι καρδιες;



γράφτηκε από έναν φίλο Άγγελο