Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

Hopeless sailor


Life is changing and we change with it.

Life is like the music chairs.
Love, Happiness and Sadness are its chairs and when the music stops we are trying to sit on them. Some people sit together on the same chair, some other beside each other, some other to distant chairs, away from each other. We happened to sit to different chairs, but every day the music plays and stops, and we dont know to which chair we will sit next. Like when we were little children and we used to run happy, shouting and screaming. Now we run again, but not from Happiness. And Happiness is a chair that can be difficult occupied. Every time someone else has occupied that chair. And we run together around these feelings, like a carussel is going round and round, playing music in a Luna Park, full of people. And we, You and I, my Love, sat at first on these nice chairs. But the chairs break, my dear love, not all the chairs are strong. And we keep running, and trying to sit, and falling and beating and hurting ourselves. When something bleeds, has to stop bleeding. Not everyone can make it stop. Some other do it immediately, some other never manage it. Distance has never been a glass to be able to brake. This travel that is called distance has breaks of Happiness and Sadness, but our train all the time stops on the wrong stations. Who is the driver of this train, that has already broken brakes? Love, as they say, stays always, never loses, never hurts, just hopes. But Love has never been a permanent marker to stay, some time it loses its colour. Only a new marker can draw again, renew these lines of Love.

I have seen you standing on a fountain, wearing a blue dress, greeting you from far away, without knowing each other. And here we are again, drawing in this fountain. There is always a plan. Is ours? Is God' s plan? Everything is planned and drawed carefully and nicely. I dont know to where that train goes. To a wall, to an edge to the Hope. Because, my love, Hope and Faith are two chairs that you must be very blessed to make it to sit on them. For both are needed two, as they are two. Who sits on Hope and who on Faith?

We are given our life only once in this Life, and we all ended up making it a graveyard of lost hopes and desires. We have grabbed our life and we draw it from its hair. It is in pain, it bleeds, it vegetates.. It cries and wants to die. No one is wrong, no one is right. Life has been fair to us, has given us things, have given us nice presents which everyone would be jealous of, but these presents have never been common. We connive, because the only present in common we have been given apart from a new, shining, dying love, is blindness and deafness.

Like a small boat we fight in the waves, trying to save the least food that has remained in our storages. The Sea is deep, the Sky is far from us, and how will we be able to reach it since we have no wings? Ropes are holding us here, stuck on the ground, trying to cut them, but we dont reach them. When we managed to reach them, our knives werent strong enough. And if they used to be strong, now we dont reach each other s hands to collaborate.

Yes, I am thinking now and I see that distance is a glass, every day has been a glass. A glass of an unsoul monitor of a plastic mashine. That can die anytime, everything on this Earth is mortal. Some other die now, some other later. We see the Sun, welcoming the Moon. Behind the mountains only, over every single snowed edge can be found Love, Happiness, Hope and Passion. But we are still on these green grounds, trying to mow the died green nettle.. And it pains, my Love, when we touch it.. It pains...

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

All I want for Christmas....

Δεν ξέρω για το κλίμα των Χριστουγέννων, ποτέ δε με ενδιέφερε. Αντιθέτως, με μελαγχολούσε και με μελαγχολεί... 
Αλλά, νομίζω ότι το ερωτικό κλίμα επικρατεί πάντα. Και στη ζωή μου. Γι' αυτό είπα να αφιερώσω κάποια από τα αγαπημένα μου τραγούδια, μιας και μου είναι αδύνατο, εδώ και καιρό, να γράψω...... Μήπως και μπορέσω να εκφράσω............ 


(ελληνικοί στίχοι στο video)
Adesso no non voglio
Più difendermi
Supererò dentro
Di me gli ostacoli
I miei momenti più
Difficili per te

There is no reason
There's no rhyme
It's crystal clear
I hear you voice and all
The darkness disappears
Every time I look
Into your eyes
You make me love you

Questo inverno finirà
I do truly love you
Fuori e dentro me

How you make me love you
Con le sue difficoltà
I do truly love you
I belong to you
You belong to me
Forever

Want you
Baby I want you and
I thought that you should
Know that I believe
You're the wind that's
Underneath my wings
I belong to you
You belong to me

Ho camminato su
Pensieri ripidi
You are my fantasy
Per solitudini
E deserti aridi
You are my gentle breeze
Al ritmo della tua passione
Oro io vivrò
And I'll never let you go
L'amore attraverserò
You're the piece
That makes me whole
Le onde dei suoi attimi
I can feel you in my soul
Profondi come oceani
Vincerò per te
Le paure che io sento

Quanto bruciano dentro
Le parole che non ho
Più detto, sai
Want you
Baby I want you and
I thought that you should
Know that I believe
Lampi nei silenzio siamo noi
I belong to you
You belong to me

You're the wind that's
Underneath my wings
I belong to you
You belong to me
Adesso io ti sento
I will belong forever
To you


Η πρώτη σκέψη όταν ξυπνάω μέσα στο μυαλό μου
κι η τελευταία είσαι εσύ
και σαν σημάδι ξαφνικά μου λέει το ένστικτό μου
κάτι καλό πως θα συμβεί
Από την μέρα που σε είδα έχω παραισθήσεις
συμβαίνουν πράγματα τρελά
ξέρω τι θέλεις να μου πεις χωρίς να το ζητήσεις
και η καρδιά μου σταματά

Η δύναμη που ασκείς σε μένα
όταν στα μάτια με κοιτάζεις
μου φαίνεται παραμυθένια
όταν σφιχτά με αγκαλιάζεις
Η δύναμη που ασκείς σε μένα
όταν στα μάτια με κοιτάζεις
μου φαίνεται παραμυθένια
και σαν βιβλίο με διαβάζεις

Και αν φύγεις θα χαθώ θα εξαφανιστώ
και στον πλανήτη γη δεν θα΄μαι κάτοικος εγώ
αν φύγεις θα χαθώ θα εξαφανιστώ
θα πάψω να υπάρχω
Και αν φύγεις θα χαθώ θα εξαφανιστώ
και στον πλανήτη γη δεν θα΄μαι κάτοικος εγώ
αν φύγεις θα χαθώ και πια δε θα μπορώ
αυτό που θέλω να΄χω

Όποιο στενό ή όποιο δρόμο και ν΄ακολουθήσω
έξω απ΄την πόρτα σου περνώ
για σένα αγάπη μου μπορώ σαν το κερί να σβήσω
έστω για λίγο αν δε σε δω
μαζί σου έφτασα ψηλά στην κορυφή του κόσμου
ξεπέρασα τη λογική
και το σενάριο της ζωής μου καταλήγει φως μου
με σένα πρωταγωνιστή

Η δύναμη που ασκείς σε μένα
όταν στα μάτια με κοιτάζεις
μου φαίνεται παραμυθένια
όταν σφιχτά με αγκαλιάζεις
Η δύναμη που ασκείς σε μένα
όταν στα μάτια με κοιτάζεις
μου φαίνεται παραμυθένια
και σαν βιβλίο με διαβάζεις

Και αν φύγεις θα χαθώ θα εξαφανιστώ
και στον πλανήτη γη δεν θα΄μαι κάτοικος εγώ
αν φύγεις θα χαθώ θα εξαφανιστώ
θα πάψω να υπάρχω
Και αν φύγεις θα χαθώ θα εξαφανιστώ
και στον πλανήτη γη δεν θα΄μαι κάτοικος εγώ
αν φύγεις θα χαθώ και πια δε θα μπορώ
αυτό που θέλω να΄χω......


Όχι δεν σε δίνω απόψε πίσω πια
Όχι δεν θα γίνει η αγάπη μοναξιά
Δεν μπορώ να σε κοιτάζω
Και τ'αντίο να διαβάζω...

Μείνε εδώ μαζί μου, σ'έχω ανάγκη
Φίλα με να μη χαθώ
Φτιάξε μου ένα παραμύθι να κρυφτώ
Μείνε για να μην τελειώσει ο χρόνος
Να μπορώ να ονειρευτώ
Κράτα με, για σένα είμαι εγώ...
Κράτα με, για σένα είμαι εγώ...

Λιώσαν τα φτερά μου, πέφτω χαμηλά
Για να με προλάβεις δως μου μια αγκαλιά
Σώσε απόψε τη ζωή μου
Μείνε εδώ, εδώ μαζί μου...

Μείνε εδώ μαζί μου, σ'έχω ανάγκη Φίλα με να μη χαθώ
Φτιάξε μου ένα παραμύθι να κρυφτώ
Μείνε για να μην τελειώσει ο χρόνος
Να μπορώ να ονειρευτώ
Κράτα με, για σένα είμαι εγώ...


Κρύψε με στην αγάπη σου,
στ' όνειρό σου, στο κρεβάτι σου
κρύψε με στο χαμόγελο
μες στο βλέμμα και το δάκρυ σου,
κρύψε με...

Κρύψε με στην αγάπη σου
ό,τι θέλω να φαντάζομαι,
κρύψε με μες στον κόσμο σου
κι αφήσέ με να σε νοιάζομαι,
κρύψε με στην αγάπη σου
στ' όνειρό σου, στο κρεβάτι σου.

Κρύψε με μες στη σκέψη σου
και τις νύχτες που αγάπησες
κρύψε με στο παράπονο
που στην άμμο το ζωγράφισες, 
κρύψε με...

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

Χριστούγεννα, χωρίς αυτά ο χρόνος δεν ξεκινά...

Όσο κι αν μου τραγουδά ο Φοίβος για τα Χριστούγεννα, όσο κι αν μου ζητά να κλείσουν οι παλιές πληγές και ό,τι εύχομαι να ξεκινήσω, δεν μπορώ να ξεχάσω όσα με στιγμάτισαν τα προηγούμενα Χριστούγεννα. Ήταν τόσο γεμάτα με αγάπη, υπομονή, χαρά, πολλά υποσχόμενα για μια νέα αρχή Χριστούγεννα. Όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα γύρω.

Τώρα πλέον είμαι πίσω στο σπίτι. Το ίδιο σκηνικό. Στρωμένο χαλί, λίγα χριστουγεννιάτικα στολίδια εδώ και 'κει, το κρεββάτι μου να με περιμένει με αγκαλιές ανοιχτές να κοιμηθώ και ένας υπολογιστής άδειος, και όχι με την ελπίδα των τότε χρόνων. Ούτε τον Άι Βασίλη τον λένε πλέον μπαμπά, ούτε το ανοιξιάτικο κορίτσι μαμά είναι όπως πριν.

Δεν ξέρω αν πρέπει να δώσω μήνυμα χαράς και ελπίδας ή νοσταλγίας. Εμένα πλέον τα Χριστούγεννα με γυρίζουν πίσω, στις μοναδικές μνήμες που κρατούνται ζωντανές στο μυαλό μου, δυνατές. Το δεντράκι, ο χαμηλός φωτισμός, η προσευχή.. Και όλ' αυτά γιατί έφυγε αυτή, και πλέον δεν είναι εδώ, ούτε εγώ εκεί, για να μπορέσουμε να γιορτάσουμε όπως κάναμε παλιά, όπως συνήθως, πέντε χρόνια τώρα. Ούτε βοσκούς θα μαζέψω, ούτε μάγους από μακρυά. Θα προσπαθήσω όμως να ευχηθώ σε όλους μας και όλους σας χρόνια πολλά, χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια...



Σας αγαπώ όλους, γνωστούς και αγνώστους, αναγνώστες και μη αναγνώστες.
Γιορτάζουμε για να αλλάξουμε οριστικά Χρόνια Πολλά.

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Μικρή νυχτερινή σκηνή: Ούτε σήμερα, ούτε αύριο..

[Fade in. Αγγελική φωνή τραγουδά]

Το αισθάνομαι, με αφήνεις πάλι..
Πότε θα έρθει το τέλος..;

Ούτε αύριο, ούτε σήμερα...

[Η μουσική παίζει στο παρασκήνιο. Τα δύο τραγικά πρόσωπα της ιστορίας κάθονται στο έδαφος, μέσα στο σκοτάδι. Χαμηλός φωτισμός. Τα χέρια του κοριτσιού είναι μέσα στου αγοριού τα χέρια. Πρώτα μιλάει το κορίτσι.]

- Nescentes...
- Panselina, τι συμβαίνει, μάτια μου;
- Τώρα καταλαβαίνω γιατί είμαι ακόμα εδώ. Εγώ είμαι, ίδια, όπως πάντα..
- Panselina..
- Μείνε μαζί μου, Nescentes. Φοβάμαι, βοήθησέ με..
- Θα γυρίσω πίσω σε εσένα, για σένα. Μην αναρωτηθείς ξανά γιατί να υπάρχεις.. Δεν θέλω να σε χάσω..
- Το αισθάνομαι..
- Μην με αφήσεις ξανά..
- Πότε θα έρθει το τέλος..;

[Fade in. Αγγελικό τραγούδι]

Ούτε αύριο, ούτε σήμερα..
Μην με αφήνεις..

[Fade out. Μικρός φωτισμός πάνω τους. Έρχεται ο άλλος άγγελος]

Τραγούδησε.. Τραγούδησε, μικρέ μου άγγελε. Τραγούδησέ μας σήμερα, μόνο για μας.

[Οι δύο άγγελοι ενώνουν τις φωνές τους. Αγκαλιασμένοι πετούν προς τον Ουρανό]
- Το αισθάνομαι..
- Τραγούδησε..
- Μη με αφήσεις ποτέ ξανά..
- Τραγούδησε μικρέ μου άγγελε.
- Φοβάμαι..
- Σ' αγαπώ..





[Αφηγητής]
Πάντα ήταν μακρυά ο ένας από τον άλλον. Πάντα αγαπούσαν, πάντα ήλπιζαν.. Έτσι τις κρατούσε τα χέρια μέσα στη σκέψη του. Έτσι του μιλούσε για τις φοβίες της, μέσα από το χρώμα του Φεγγαριού.. Ήταν πάντα στον παράδεισο που είχαν μαζί πλάσει μέσα στη σκέψη τους. Εκεί πετούσαν οι Άγγελοι, μαζί αγκαλιασμένοι, μια ψυχή.. Ενωμένη να ενωθεί με τον Ουρανό..


Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

Οι στιγμές που περνάν' και χάνονται

Έτσι δειλά - δειλά αναλογίζομαι τον χαμένο χρόνο που περνά.
Τι θα μπορούσα να κάνω δυόμιση ώρες; Πώς θα μπορούσα να είχα περάσει τον χρόνο αυτόν χρήσιμα;

Άλλη μια φορά πέρασε η μέρα σχεδόν χωρίς να γεμίσω την ψυχή μου με καινούρια πράγματα.
Πώς πέρασαν πάλι έτσι δυόμιση ώρες; Ήρθε η στιγμή, πέρασε και χάθηκε. Πολλά είπαμε. Κι όμως,
αν έρθει κάποιος και με ρωτήσει πώς ήταν η μέρα μου, δεν θα έχω να μοιραστώ κάτι μαζί του. Ούτε
μαζί της..

Τι όμορφη εκείνη η καινούρια φωνή. Τι είχα χάσει; Τι είχα ξεχάσει; Πόσα όμορφα πράγματα περνάνε από δίπλα μας καθημερίνα που δεν τα προσέχουμε.. Και όταν τα προσέξουμε, θέλουμε να τα ακούμε συνέχεια. Θα σου πω την αλήθεια, τώρα, που το Φεγγάρι δεν με ακούει. Είναι δύο του μηνός και έχει ήδη αρχίσει να πεθαίνει. Με έκανε να αισθανθώ όμορφα εκείνη η φωνή.. Δεν ήταν η δική σου, ούτε κάποιου οικείου.. Και αυτό την κάνει ακόμα πιο συναρπαστική..

Έχω ξεχάσει πια τι είναι η αγάπη.. Πόσο μάλλον ο έρωτας. Πώς θα φτάσω στην αγάπη, ενώ έχασα τον δρόμο; Και το Φεγγάρι πέφτει, βγήκε από την Θάλασσα και πάει να κρυφτεί πίσω από τα βουνά. Όπως κι εγώ, μόνος στον δρόμο, βγαίνω από την μεγάλη οδό και πορεύομαι προς τα στενά σοκάκια του Λαυρίου.. Της Αθήνας.. Της Θεσσαλονίκης.. Πόσο όμορφα ηχεί στα αφτιά μου η κάθε μιά τους, όταν η γνώριμη μελωδία του χασάπικου αντιχεί μέσα στα στενά σοκάκια. Μαζί με το σακάκι μου, το καπέλο μου και τα γυαλισμένα μου παπούτσια, κρατώ πάνω μου την Αγάπη εκείνη που έχω για εσένα, Φεγγάρι μου. Αλλά φεύγεις. Βγαίνεις από την Θάλασσα και κρύβεσαι πίσω από τα βουνά. Ανατέλεις κρυφά, χάνεσαι στα Σύννεφα τον Χειμώνα. Μετά εμφανίζεσαι και πάλι σε χάνω πίσω από τα βουνά.

Είχα κλάψει τότε, δεν άντεχα την ιδέα εκείνη της απόστασης. Εσύ όμως κάνεις κάθε μέρα αυτή τη διαδρομή. Φαίνεσαι, χάνεσαι.. Εμφανίζεσαι και μου χαμογελάς. Μ' αγαπάς, Σ' αγαπώ.. Εκεί πίσω από τα βουνά, θα έρθω κάποια μέρα να σε βρω, Φεγγάρι μου, Πανσέληνέ μου, Ήλιε μου και Πούλια μου..


υγ: ο Αυγερινός σου...