Οι στιγμές που περνάν' και χάνονται

Έτσι δειλά - δειλά αναλογίζομαι τον χαμένο χρόνο που περνά.

Τι θα μπορούσα να κάνω δυόμιση ώρες; Πώς θα μπορούσα να είχα περάσει τον χρόνο αυτόν χρήσιμα;

Άλλη μια φορά πέρασε η μέρα σχεδόν χωρίς να γεμίσω την ψυχή μου με καινούρια πράγματα.

Πώς πέρασαν πάλι έτσι δυόμιση ώρες; Ήρθε η στιγμή, πέρασε και χάθηκε. Πολλά είπαμε. Κι όμως,

αν έρθει κάποιος και με ρωτήσει πώς ήταν η μέρα μου, δεν θα έχω να μοιραστώ κάτι μαζί του. Ούτε

μαζί της..

Τι όμορφη εκείνη η καινούρια φωνή. Τι είχα χάσει; Τι είχα ξεχάσει; Πόσα όμορφα πράγματα περνάνε από δίπλα μας καθημερίνα που δεν τα προσέχουμε.. Και όταν τα προσέξουμε, θέλουμε να τα ακούμε συνέχεια. Θα σου πω την αλήθεια, τώρα, που το Φεγγάρι δεν με ακούει. Είναι δύο του μηνός και έχει ήδη αρχίσει να πεθαίνει. Με έκανε να αισθανθώ όμορφα εκείνη η φωνή.. Δεν ήταν η δική σου, ούτε κάποιου οικείου.. Και αυτό την κάνει ακόμα πιο συναρπαστική..

Έχω ξεχάσει πια τι είναι η αγάπη.. Πόσο μάλλον ο έρωτας. Πώς θα φτάσω στην αγάπη, ενώ έχασα τον δρόμο; Και το Φεγγάρι πέφτει, βγήκε από την Θάλασσα και πάει να κρυφτεί πίσω από τα βουνά. Όπως κι εγώ, μόνος στον δρόμο, βγαίνω από την μεγάλη οδό και πορεύομαι προς τα στενά σοκάκια του Λαυρίου.. Της Αθήνας.. Της Θεσσαλονίκης.. Πόσο όμορφα ηχεί στα αφτιά μου η κάθε μιά τους, όταν η γνώριμη μελωδία του χασάπικου αντιχεί μέσα στα στενά σοκάκια. Μαζί με το σακάκι μου, το καπέλο μου και τα γυαλισμένα μου παπούτσια, κρατώ πάνω μου την Αγάπη εκείνη που έχω για εσένα, Φεγγάρι μου. Αλλά φεύγεις. Βγαίνεις από την Θάλασσα και κρύβεσαι πίσω από τα βουνά. Ανατέλεις κρυφά, χάνεσαι στα Σύννεφα τον Χειμώνα. Μετά εμφανίζεσαι και πάλι σε χάνω πίσω από τα βουνά.

Είχα κλάψει τότε, δεν άντεχα την ιδέα εκείνη της απόστασης. Εσύ όμως κάνεις κάθε μέρα αυτή τη διαδρομή. Φαίνεσαι, χάνεσαι.. Εμφανίζεσαι και μου χαμογελάς. Μ' αγαπάς, Σ' αγαπώ.. Εκεί πίσω από τα βουνά, θα έρθω κάποια μέρα να σε βρω, Φεγγάρι μου, Πανσέληνέ μου, Ήλιε μου και Πούλια μου..

υγ: ο Αυγερινός σου...