Χριστούγεννα, χωρίς αυτά ο χρόνος δεν ξεκινά...

Όσο κι αν μου τραγουδά ο Φοίβος για τα Χριστούγεννα, όσο κι αν μου ζητά να κλείσουν οι παλιές πληγές και ό,τι εύχομαι να ξεκινήσω, δεν μπορώ να ξεχάσω όσα με στιγμάτισαν τα προηγούμενα Χριστούγεννα. Ήταν τόσο γεμάτα με αγάπη, υπομονή, χαρά, πολλά υποσχόμενα για μια νέα αρχή Χριστούγεννα. Όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα γύρω.

Τώρα πλέον είμαι πίσω στο σπίτι. Το ίδιο σκηνικό. Στρωμένο χαλί, λίγα χριστουγεννιάτικα στολίδια εδώ και 'κει, το κρεββάτι μου να με περιμένει με αγκαλιές ανοιχτές να κοιμηθώ και ένας υπολογιστής άδειος, και όχι με την ελπίδα των τότε χρόνων. Ούτε τον Άι Βασίλη τον λένε πλέον μπαμπά, ούτε το ανοιξιάτικο κορίτσι μαμά είναι όπως πριν.

Δεν ξέρω αν πρέπει να δώσω μήνυμα χαράς και ελπίδας ή νοσταλγίας. Εμένα πλέον τα Χριστούγεννα με γυρίζουν πίσω, στις μοναδικές μνήμες που κρατούνται ζωντανές στο μυαλό μου, δυνατές. Το δεντράκι, ο χαμηλός φωτισμός, η προσευχή.. Και όλ' αυτά γιατί έφυγε αυτή, και πλέον δεν είναι εδώ, ούτε εγώ εκεί, για να μπορέσουμε να γιορτάσουμε όπως κάναμε παλιά, όπως συνήθως, πέντε χρόνια τώρα. Ούτε βοσκούς θα μαζέψω, ούτε μάγους από μακρυά. Θα προσπαθήσω όμως να ευχηθώ σε όλους μας και όλους σας χρόνια πολλά, χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια...

Σας αγαπώ όλους, γνωστούς και αγνώστους, αναγνώστες και μη αναγνώστες.
Γιορτάζουμε για να αλλάξουμε οριστικά Χρόνια Πολλά.