Η παραλία μας

Με φανερη την αμηχανια στην συμπεριφορα του, της επιασε το χερι. Δεν ηξερε και αυτος απο που και πως επρεπε να αρχισει. Την ηξερε τοσο πολυ και συναμα τοσο λιγο.
''Σε ξερω τοσο καλα και σχεδον καθολου'' της ειπε. ''Δεν ξερω πως να σε πλησιασω'' Η απαντηση της ακουστηκε διφορουμενη στα αυτια του ''Θαπρεπε;''
Την περιμενε πολυ καιρο αυτην την στιγμη και τωρα που επιτελους την ζουσε δεν ηξερε τι και πως να φερθει. Ηταν φανερο οτι η αμηχανια δεν αφηνε να σπασει τον παγο και επιστρατευοντας ολα τα αποθεματα της τρυφεροτητας του την πλησιασε πολυ κοντα και την εδωσε ενα μεγαλο φιλι στο στομα.
Η παραλια εκεινη την εποχη και εκεινη την ωρα ηταν τελειως αδεια, ο μονος θορυβος που ακουγοταν εβγαινε απο το λικνισμα των θεορατων δεντρων. Επικρατουσε η νυχτα σιγα σιγα και τα πουλια κουρνιαζαν απο ωρα πολυ μεσα στις ζεστες τους φωλιες. Βρηκαν τα ταιρια τους και ηρεμουσαν πλαθωντας σχεδια , γλυκαινοντας τις ψυχουλες τους.
Μεσα λοιπον σε αυτην την ομορφη φυση δυο μισα προσπαθουσαν να γινουν ενα. Δυο ψυχες μαλακωναν, δυο καρδιες γλυκαιναν την μοναξια τους.
Το γλυκο τη; χαμογελο ζεστανε, οπως τιποτα μεχρι εκεινη την στιγμη, την καρδια του, η λιγο ναζιαρικη φωνη της τον ανεβαζε στα ουρανια το σφιξιμο στην ζεστη της αγκαλια, που ομοιο του ποτε πριν δεν ενοιωσε, του εκανε να διωξει καθε ενδοιασμο που θα μπορουσε να εχει.
Το τσιγαρο απο το στομα της στο δικο του στομα σκετο μελι. Οι αναστεναγμοι της πολυ βαθιοι.
Ο χρονος σταματησε εκει οχι ομως και το γυρισμα των δειχτων του ωρολογίου. ''Ηωρα περασε'' ψυθιρισε γλυκα μεσα στο αυτι του. ''Αυτο ηταν λοιπον'' σκεφτηκε δυνατα. ''κυλλαει ο χρονος τοσο γρηγορα σααν το νερο; Ξεχειλιζουν τα αισθηματα σαν τα ορμητικα νερα των ποταμων;''
Και τωρα τι; Ποτε ξανα θα την συναντησει; ποτε ξανα θα κανει τον χρονο να σταματησει για τους δυο; ποτε θα ξεχειλισουν οι καρδιες;



γράφτηκε από έναν φίλο Άγγελο

Αναμνήσεις... (1ο μέρος)

Ήταν καλοκαίρι, πριν από πολλά χρόνια... μεγάλη παρέα, παιδιά γύρω στα 16. Έφηβοι με την λαχτάρα της ζωής και του έρωτα στην ψυχή μας.
Εμφανίστηκες ένα βράδυ ξαφνικά, μας συστήθηκες... θα παραθέριζες πλέον μαζί μας... σήκωσα την λάμπα και σε κοίταξα. Δεν ήξερα τότε, δεν μπορούσα να φανταστώ όλα αυτά που θα γινόντουσαν... μακάρι να γνώριζα, θα είχα κάνει τόσα πράγματα διαφορετικά!
Από εκείνη την ημέρα όλα άλλαξαν. Όχι δεν σε είχα δει ερωτικά, το ήξερες... ότι τότε δεν γινόταν, υπήρχε κάτι άλλο, ένας έρωτας που θα κατέστρεφες στο διάβα σου.
Ήρθες δίπλα μου σαν φίλος καλός, με ατέλειωτες συζητήσεις κάτω από το φως των αστεριών. Δεν ζητούσες τίποτα μόνο μ' άκουγες ενώ ο άλλος ζητούσε τα πάντα. Δεν πίεζες, τα λόγια κυλούσαν μόνα τους από μέσα μου και εσύ μου το ανταπέδωσες με τα δικά σου λόγια... χείμαρρος της ζωής σου και των συναισθημάτων σου.
Μάθαμε τα πάντα ο ένας για τον άλλον... δεν χρειαζόταν να πω τίποτα στο τέλος, τα καταλάβαινες όλα με την πρώτη ματιά. Ένα όμως δεν μπορούσες να καταλάβεις... γιατί δεν τον άφηνα, γιατί δεν ερχόμουν δίπλα σου. Έμενα στο ψέμα ενώ εσύ ήσουν η αλήθεια, έμενα στον μονόπλευρο έρωτα ενώ εσύ ήσουν η αγάπη, έμενα στην τρικυμία ενώ εσύ ήσουν η γαλήνη... όχι δεν καταλάβαινα τότε, αλλά σύντομα όλα θα άλλαζαν. θα γινόντουσαν όνειρο με μας πρωταγωνιστές και μια κρυφή αγάπη που θα γέμιζε τον κόσμο μας και μια μοίρα αποφασισμένη να γκρεμίσει τα πάντα...
(...συνεχίζεται)

Η ιστορία είναι αληθινή.

Οι λέξεις δεν έρχονται, οι σκέψεις ταξιδεύουν..

Κάτι απ'τα παλιά θυμάμαι κι ελπίζω σύντομα να φέρω νέα..

Είμασταν βράδυ αγκαλιασμένοι
κι απο τον κόσμο ξεχασμένοι,
και με τον ήχο της κιθάρας
ξενυχτούσαμε....

Γράφαμε ονειρα, σ'ατέλειωτα τραγούδια
και τη ζωή μας αγαπούσαμε..

Μα σαν έφευγε το βράδυ κι ήταν μέρα
και τα όνειρα σκορπίζαν στον αέρα,

Σαν ο ήχος της κιθάρας σταματούσε
και η μελωδία της σιωπής ηχούσε...

Εσύ χανόσουν..

Του βουνού την κορυφή ν'αναζητήσεις
και μιάς άλλης την καρδιά να κατακτήσεις!!!

Γένος γραμματικής, Έννοια ποιητικής

Ο έρωτας,
λέξη ευάλωτη
αλλά αρσενική.

Λέξη με άρθρο-στήριγμα
ή λέξη μισή,
«έρωτας», «έρως»,
αλλά η έννοια πάντα κοινή∙
αρσενική.

Έννοια σύντομη
αλλά παθιασμένη,
σαρκική
αλλά ουσιαστική,
παροδική
αλλά ενθουσιώδης.
Αρσενική.

Η αγάπη,
λέξη πληγωμένη
αλλά θηλυκή.

Λέξη με άρθρο-στήριγμα
πάντα
-ή επιδιώκοντας,
το επίρρημα-
αλλά θηλυκή.

Έννοια μακραίωνη
και δυνατή,
φιλήδονη
και σημαντική,
διαρκής
και ξεχασμένη.
Θηλυκή.

Ο έρωτας είναι αρσενικός
αλλά η αγάπη είναι
γυναίκα.

αγαπη ειναι...

Καλημερα σε ολους!καθομαι τοσες μερες και προσπαθω να γραψω ενα ποιημα.δεν μου ερχεται τιποτα..μα τιποτα.θυμαμαι στο γυμνασιο και το λυκειο που εγραφα αμεσως.οταν επιανα χαρτι και στυλο,τα χερια μου επαιρναν φωτια.ομως τοτε αγαπουσα,ενω τωρα?εχω ξεχασει...ξανασκεφτομαι αν ειμαι μελος σε σωστο blog.αναρωτιεμαι μηπως δεν ειμαι και κει που καθομαι σκεπτικη και κατσουφα,πεταγεται η κορη μου απο το διπλανο δωματιο και μου λεει:κουκι(το παρατσουκλι που μου χει δωσει)γιατι καθεσαι ετσι?τι εχεις?σε πειραξε κανεις?θα σκοτωσω τον οποιονδηποτε αν σε ξαναδω ετσι.σκυβει με φιλαει και μου λεει:σ΄αγαπω κουκι!και φευγει.
Τοτε τα ματια μου αρχιζουν να τσουζουν,να τρεχουν...νιωθω μια πεταλουδιτσα να φτερουγιζει στην κοιλια μου.ναι,αυτο ειναι αγαπη.να εχεις τον αλλο διπλα σου και να σου λεει πως σ΄αγαπα χωρις λογο,να νιωθεις σημαντικος γιατι υπαρχει στη ζωη σου,να κλαις απο συγκινηση μονο απο ενα του φιλι.
Σ΄ευχαριστω μικρη που στην ερωτηση τι ειναι αγαπη και δεν ειχα τιποτα να απαντησω με βοηθησες..αγαπη ειναι...ΕΣΥ!

Τα μονοπάτια γνώριμα....

Οι δρόμοι είναι ήδη χαραγμένοι.
Τα μονοπάτια γνώριμα.
Τι να σου πω και τι να πεις!!
Τα είπανε άλλοι για μας
Και είναι αργά…
Είναι αργά πια,
Μ΄ακούς;
Μην γυρίσεις το βλέμμα.
Για κάποιους το φως θα είναι πάντοτε θολό.
Ούτε λεπτό μη με κοιτάξεις καθώς θα χάνομαι.
Ότι θ΄αφήσω πίσω μου είναι ότι μου χάρισες
Κι ότι θα πάρω φεύγοντας είναι ότι έχω κερδίσει….


Μόνο τα βράδια να γυρίζεις πίσω,
να με παίρνεις αγκαλιά και να μου ψιθυρίζεις,
γιατί φοβάμαι,
όταν πέφτει το σκοτάδι τρομάζω,
σε θέλω δίπλα μου,
ν'ακούω τον ρυθμό της ανάσας σου,
τον χτύπο της καρδιάς σου.
Και εκείνη την μυρωδιά από το κορμί σου...
τα βράδια...
να γυρίζεις...
τ βράδια...
μην μ'αφήνεις...


Anastasia....

Ό,τι πιο ερωτικό από μένα

"Δε θα 'ταν σήμερα Δευτέρα
αν δεν ξυπνούσαμε μαζί
δε θα 'χε όνομα η μέρα
αν δεν της έδινες εσύ.
Δε θα ΄ταν η βροχή να πέφτει
αν δε μας έβρεχε μαζί
δε θα 'χα εικόνα στον καθρέφτη
αν δε με κοίταζες εσύ."

Περάσαμε τόσο όμορφα μαζί αυτές τις μέρες. Και πόσο όμορφα συναισθήματα γεμίζεις την καρδία μου!


"Έχω ανάγκη να βουλιάξω
μέσα στο πιο βαθύ σου βλέμμα."

Με κοιτάζει με δυό μάτια τόσο λαμπερά και με ζεσταίνεις. Σε πιάνω να με κοιτάζεις - να με χαζεύεις όπως λες- συχνά πυκνά, σε ανύποπτες στιγμές.


"Όλα είναι ίδια αν δεν τ' αγαπάς
όλα μένουν ίδια άμα δεν τα πας."

Πόσο αλλάξαμε αυτά τα 2 χρόνια! Γίναμε σαφώς καλύτεροι. Μάθαμε ο ένας από τον άλλο. Και ξέρω καλά πως συμφωνείς κι εσύ ότι είμαστε πιο καλά τώρα.


"Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ, το όνειρο της μέρας.
Μικρή πατρίδα, σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ, ανάσα μου κι αέρας."

Δε θα βαρεθώ ποτέ να σου ψιθυρίζω αυτούς τους στίχους. Ούτε και το πόσο σ' αγαπάω. Αλλά και το πόσο σε χρειάζομαι.


"Μα όποιος στ' αλήθεια ερωτευέται
κάνει τον πόνο προσευχή
βαρκούλα κάνει το φιλί
και ξενιτεύεται."

Πόσες και πόσες προσευχές! Και πριν και σε γνωρίσω και μετά. Πριν για να σε φέρει ο Θεός κοντά μου. Μετά για να κρατάει την αγάπη μας στα χέρια του σαν τον πιο πολύτιμο θησαυρό.


"Σαν δυό φωτάκια βραδινού αεροπλάνου
τα δυό σου μάτια και χαράζουν τον αέρα.
Η αγκαλιά σου είναι η σκάλα του Μιλάνου
κι εγώ απόψε έχω επίσημη πρεμιέρα."

Λυτρωτική αγκαλιά. Σφιχτή. Όπως ακριβώς μ' αρέσει. Αλλά μόνο η δική σου, ερωτική αγκαλιά.


"Σ' ακολουθώ
σ' αγγίζω και πονάω
κλείνω τα μάτια
και σ' ακολουθώ."


(Ευχαριστώ πολύ τη Χριστίνα για την πρόσκληση να γράψω στο ιστολόγιο αυτό. Ξεκινάω με μια ανάρτηση που υπάρχει και στο δικό μου ιστολόγιο. Θεώρησα ότι ταίριαζε απόλυτα κι εδώ και την δημοσίευσα τελικά και στα 2 ιστολόγια. Είμαι η lena_zip και ελπίζω να σας αρέσω. Τα φιλιά μου.)

μια ζεστη καλημερα!

καλημερα σε ολους!θελω να πω ενα μεγαλο ευχαριστω στη χριστινα που με δεχτηκε στην παρεα της.μετα θελω να χαιρετησω αυτη την υπεροχη παρεα και να πω πως ειμαι πολυ χαρουμενη που θα γραφω και γω εδω με σας.ο ερωτας ειναι ενα θεμα που με απασχολει οπως ολους μας αλλωστε!καλη αρχη και καλη συνεχεια λοιπον...

Μια ειρωνεία στον έρωτα

Δε μ’ αγαπάς.
Κι εγώ χαμένη σ’ ένα κόσμο
να σε περιμένω.
Ήρθες
και φεύγεις,
έχτισες τόσα μα
τα γκρεμίζεις όλα.
Τι θράσος…

Μόνη έφτασα εδώ,
όχι, ψέματα,
με οδηγό την αγάπη σου –ή μήπως την αγάπη μου;
Γιατί πολλοί λένε πως
το να αγαπάμε μας ανεβάζει ψηλά,
όχι το αν μας αγαπάνε.

Μόνη έχτιζα τόσο καιρό
ή μήπως με ουραγό τη θύμησή σου;
Γιατί μάλλον σε φαντάστηκα,
πάλι,
μόνη μου,
παρά υπήρξες αληθινός.

Και μόνη μένω στο τέλος,
να ρίχνω στη φωτιά όσα πέταξες.
Γιατί λένε ότι έτσι
πρέπει να δίνεται κανείς στον έρωτα,
με όλο του τον εαυτό.

Κι ας μένει πάλι μόνος.

Δε μ’ αγαπάς.
Κι εγώ χαμένη σ’ ένα κόσμο
χωρίς να περιμένω τίποτα πια.
Δεν ήρθες ποτέ
και φεύγεις,
τα έχτισα όλα εγώ μα
τα γκρεμίζεις εσύ όλα.
Τι ειρωνεία…

γράφτηκε από Χριστίνα Γεωργαλλή

Δώρο αγάπης..

Ανάμεσα μας κάθε μέρα κυκλοφορούν τόσο ερωτικοί άνθρωποι γεννημένοι νομίζεις μόνο για το συναίσθημα του έρωτα και της αγάπης…Όταν είδα τον σύνδεσμο από το Χριστινάκι- όπως το λέω εγώ- για να συμμετέχω σε αυτό το blog σκέφτηκα πως πρέπει να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό και να αφήσω σημάδια από αγάπες και έρωτες..από πόνους και γελάκια μέσα στην νύχτα ή στην παγωνιά του δρόμου…
Συχνά, λαμβάνω e-mail άλλοτε ερωτήσεις, άλλοτε ευχές, φωτογραφίες, ιστορίες, ανακοινώσεις…αλλά χθες έλαβα και ένα δωράκι από την αγαπημένη σε όλους μας,xaroylita.

Το μεταφέρω εδώ...(το κείμενο είναι από την προσωπική της συλλογή όπως μου γράφει,άκρως ερωτικό,δώρο για τούτο εδώ το blog!)

Έκλεισα τα μάτια μου

και είδα τη μορφή σου

άγγιξα τα χείλη σου

κι ένιωσα την πνοή σου...

Άπλωσα τα χέρια μου

σε πήρα αγκαλιά μου

σαν μελωδία ήχησε

ο χτύπος της καρδιάς μου..

Άναψα τ'αστέρια σου

κεριά να με φωτίσουν

για πάντα την καρδούλα μου

με φως να πλημμυρίσουν..

Εγώ η neni συμπληρώνω....

Πάντα να κρατάμε "ανοιχτή" την καρδιά μας...

Όσες πληγές κι αν έχει...

Όσες φορές και να φωνάζει μέσα στην σιωπή...

Πάντα κατακκόκινες να είναι οι μέρες της ζωής μας όπως είναι ο έρωτας και το αίμα...

Σας ευχαριστώ για αυτή την αγάπη...

Την xaroylita όσοι δεν την γνωρίζουν μπορούν να την ανακαλύψουν κάνοντας ένα απλό κλικ πάνω στο σύνδεσμο...

http://xaroylita-online.blogspot.com/

Πολλά φιλιά...

Ο... "πρώτος" έρωτας (του μπλοκ)!

Λοιπόν, αυτή είναι η πρώτη ανάρτηση στο καινούριο μπλοκ! Αφού δεν είχα χρόνο για να γράψω κάτι δικό μου, αποφάσισα να αναρτήσω για τον έρωτα ένα ποίημα, κατά τη γνώμη μου το ωραιότερο ποίημα για τον έρωτα -από όσα έχω διαβάσει ως τώρα τουλάχιστον. Πάντα όμως αφήνω ανοιχτό το ενδεχόμενο να εκπλαγώ από κάποιο άλλο. Γι' αυτό άνοιξα το μπλοκ και φυσικά περιμένω τα.. αριστουργήματά σας! Ελπίζω να με βγάλετε ασπροπρόσωπη. Φιλάκια!

Ο Πληθυντικός Αριθμός
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Ο έρωτας
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν ,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού
γένους ανυπεράσπιστου.
πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός :
οι φόβοι
οι φόβοι
για όλα από εδώ και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων
ενικού αριθμού
μόνον ενικού αριθμού
και άκλητη
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικό ,γένους θηλυκού
ενικός αριθμός.
πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από εδώ και πέρα.

ΥΓ Πολύ σύντομα θα γράψω κάτι δικό μου και θα επιστρέψω (χιχιχι)...

γράφτηκε από Χριστίνα Γεωργαλλή